Алты джыл болгъан  джашчыкъ бла аны эгиз нёгерчиги – къызчыкъ –   бир-бирчиклерин бек сюйгендиле.
Кюнлени биринде къызчыкъ къаты ауругъанды да, аны саусузла юйге (больницагъа) элтгендиле. Ауругъан къызчыкъны атасы, анасы, эгиз къарнашчыгъы да ары баргъандыла. Джашчыкъ эгешчигини ауругъанын кёрюб, бек къыйналыб, ол кёрмезча коридоргъа чыгъыб, акъырынчыкъ джылаб тургъанды.
Дохтурланы айтханларына кёре, терк заманны ичинде къызчыкъны къан тамырларына къан къуяргъа керек болады.  Атасы бла анасы къызчыкъларын сау къалдырыргъа дыгалас этиб: «Мени къанымы алыб къуюгъуз, меникин къуюгъуз...» – деб, тилегендиле. Алай а дохтурла оюм этгеннге кёре, ата бла ананы къанларындан эсе, эгиз къарнашчыгъыны къаны эгешчигине  керек болгъанды.

Нек дегенде, эки эгизни къанлары бирча болгъаныны тышында да, кёб болмай джашчыкъ, ма бусагъатда эгиз нёгерчиги ауруй тургъан аурууну дженгилирек формасы бла ауруб сау болгъанды. Джашчыкъны къанында бу ауруугъа къаршчы кюрешген затла (антитела) болгъанлары себебден, аны къаны эгешчигине эм бек джарарыкъ болгъанды. Ма алай бла къызчыкъны бакъгъан дохтур бу оюмну эгизлени ата-аналарына билдиргенди да, аладан эркинлик алыб, джашчыкъны  къатына барыб: «Ауругъан эгешчигинге къан керекди. Къан болмаса, сау боллукъ тюлдю. Сен эгешчигинге кесинги къанынгдан берелликмисе?» – деб соргъанды. Джыламукъдан толу кёзчюклери бла джашчыкъ дохтургъа соруулу къарагъанды да, сора аккыллы сезимин терк хорлаб: « Мен хазырма…» – дегенди. Дохтур джашчыкъны къолчугъундан тутуб, алыб тебрегенди. Джашчыкъ кетиб бара, ызына бурулуб, атасына, анасына «сау къалыгъыз» дегенча ол бир къолчугъун булгъай, ышарыргъан маталлычыкъ эте, къан алыучу кабинетге кириб кетгенди.
Сынамлы, уста дохтур джашчыкъдан къан алыб, къызчыкъгъа къуйгъанды…
Бир кесекден джашчыкъны медсестра алыб келиб  атасыны, анасыны къатларына олтуртханды. Джашчыкъ  ёхтемликчигине  мыдах сезим къошулгъан таза кёзчюклери бла «мен къолумдан келгенни этдим» дегенча, атасыны, анасыны кёзлерине къарагъанды…
Бир кесекден дохтур да келиб, къызчыкъны халы хайт деб иги болгъанын да айтыб, джашчыкъгъа: «Къалайса?» – деб соргъанды. Джашчыкъ ышарыргъа кюрешсе да, джашаудан умут юзген кёзчюклери бла дохтургъа къараб: «Дохтур, энди мен къачан ёллюкме?» – деб соргъанды.
Ёмюрюнде быллай къыйын сорууну эшитмеген дохтур, джашчыкъны нек соргъанын  аны кёзлеринде окъуй: «Сен ёллюк тюлсе, кёб джашарыкъса! Сен эгешчигинге бир кесек къанынгы бергенсе. Кесинги къанынг алкъын кёбдю. Энди эгешчигинг да, сен да кёб джашарыкъсыз! Сен дунияда эм джигит джашса!» – деб ийилиб, джашчыкъны къучакълагъанды. Кёбню кёрген, кёбню сынагъан дохтур кесини кёзлеринден тамгъан джыламукълагъа ие болалмай эди… Эгизчиклени ата-аналары да къууанчларын да, джыламукъларын да ичлеринде тыялмай, кёзюу-кёзюу джашчыкъларын къучакълай эдиле.


    Басмагъа хазырлагъан
ТОМПАЛАНЫ Алибек,
педагогика илмуланы кандидаты.  

 
{jcomments}